Met de Santa Maria Manuela kan je meezeilen zonder ervaring. De 22-koppige crew neemt je mee op echte zeilcruise. Aan boord geniet je de lekker Portugese keuken met gebruik van lokale ingrediënten. Het schip is voorzien met een volledige uitgeruste en erkende duikschool. Het tall ship zeilt het liefst in de Azoren en andere Portugese wateren. Een zeilvakantie aan boord van de Santa Maria Manuela is een onvergetelijke ervaring. We zeilen naar Kaap Verdië en nemen deel aan veel maritieme festivals. 

GESCHIEDENIS

De lancering van SMM

10 mei 1937

Dit was een speciale dag in Lissabon. Honderden mensen verzamelden zich in de haven van Rocha do Conde de Óbidos, in Alcântara, om getuige te zijn van de lancering van twee schepen die net waren gebouwd: Santa Maria Manuela en Creoula. Op die dag sloten de scheepswerven van Companhia União Fabril hun deuren en konden hun werknemers de ceremonie bijwonen. De arbeiders klommen op de kranen en vulden de oevers van haven aan de Tagus rivier. Iedereen wilde getuige zijn van de lancering van de tweelingschepen die in 62 dagen waren gebouwd en bestemd waren voor de kabeljauwvisserij in Newfoundland en Groenland. Deze unieke prestatie voor de Portugese marine-industrie was een plechtige gelegenheid, bijgewoond door het staatshoofd en ministers.

Vasco Albuquerque d'Orey

Vasco Albuquerque d'Orey was reder van het bedrijf Empresa de Pesca de Viana. Zij gaven de opdracht om de Santa Maria Manuela te bouwen. De romp is gemaakt van staal, een belangrijk detail is dat het schip door ijszeeën kan varen. Het schip werd gedoopt met de naam van de vrouw van de reder, Maria Manuela, moeder van 16.

Avontuur in de noordelijke zeeën

Santa Maria Manuela werd gebouwd voor de kabeljauwvisserij. Het vertrek van schepen naar de oevers van Newfoundland en Groenland was een zeer emotioneel moment. De tranen van de familieleden stonden in contrast met de hoge verwachtingen der bemanning op een terugkeer naar Portugal met het schip vol kabeljauw. Vissen was hun enige manier van leven.

De campagnes

Campagnes duurden ongeveer zes maanden en begonnen in Lissabon. Het schip bood plaats aan 70 ervaren mannen die bereid waren voorbereid om het hoofd te bieden aan de ontberingen van de noordelijke zeeën. Een van deze mannen had veel meer verantwoordelijkheden op zijn schouders dan de anderen. Het was aan de kapitein om grote beslissingen te nemen. "Tijdens een van deze reizen raakte een visser ernstig gewond terwijl we een zeilmanoeuvre op de boeg van het schip uitvoerden", herinnert Vitorino Ramalheira, kapitein van SMM in 1966. "Toen we in de haven van St. John in Newfoundland aankwamen was de visser net overleden, het was heel dramatisch en verdrietig." Dit moment werd vastgelegd door de filmploeg van de National Film Board of Canada die aan boord was om de documentaire "The White Ship" te filmen. Kabeljauwvisserij per lijn was toen een van de meest risicovolle beroepen.

De dory boten

Op het dek van Santa Maria Manuela waren tientallen dory-boten. Deze kleine bootjes werden alleen te water gelaten nadat de kapitein de omstandigheden had gecontroleerd en de order had gegeven: "Laten we de boten zakken en moge God met ons zijn." Elke dory-boot droeg één visser. Na het bereiken van de bevroren zeeën volgde elke visser zijn eigen weg met behulp van roeien of een klein zeil. Soms zeilden ze kilometers ver van het moderschip SMM en verdwenen ze tussen de zware mist. De vissers brachten 13 opeenvolgende uren door op de dory-boten en lanceerden honderden meters lijn met haken en aas in het water. Als alles goed ging, ving een visser een halve ton kabeljauw. Er zijn berichten over dory-boten die met overgewicht zonken. Bij hun terugkeer aan boord kreeg de bemanning soep, vis en een beker wijn. Daarna ging het werk verder tot het ophalen en zouten van de kabeljauw. SMM keerde enkel terug naar huis als de scheepsruimen vol zaten met vis. "Het moment waarop de nationale vlag werd gehesen en de reis terug naar Portugal begon, was de gelukkigste dag aan boord", herinnert kapitein Vitorino Ramalheira zich.

De Portugese Witte Vloot

Santa Maria Manuela is een van de laatste schepen van de legendarische Portugese Witte Vloot. De naam witte vloot werd gegeven door de bewoners van Newfoundland tijdens de II Wereldoorlog. Gedurende deze periode werden sommige schepen getroffen door torpedo's. Hierdoor gaf de Marine Chief of Staff opdracht om de rompen van de Portugese vissersvloot wit te schilderen. De kabeljauwvissers voeren in konvooi van Lissabon naar Newfoundland en Groenland met een duidelijke zichtbare Portugese vlag op de romp. Portugal bleef neutraal tijdens dit wereldconflict. Van deze mythische vloot - vereeuwigd in het boek "The Argus Campaign", door Alan Villiers - blijven alleen de Santa Maria Manuela, Argus, Creoula en Gazela over.

Een zeilschip wordt uit een scheepsromp geboren

Doorheen de jaren onderging Santa Maria Manuela een aantal structurele veranderingen. Van het verwijderen van de masten tot de installatie van een navigatiebrug. Het schip volgde de evolutie die het einde van de visvangst per lijn zou dicteren. In 1993 werd het schip als verouderd beschouwd. Het werd gedemonteerd en alleen de stalen scheepsromp bleef over. Het volgende jaar werd de Stichting Santa Maria Manuela opgericht, een project waarbij 17 instellingen met één gemeenschappelijk doel samenkwamen: Het schip herstellen. Pas in 2007, nadat de romp was gekocht door het bedrijf Pascoal, zou de renovatie beginnen. Dit project duurde vier jaar om. Op 10 mei 2010 - op haar 73e verjaardag - naderde de SMM de haven van Aveiro met haar zeilen gehesen en de romp wit. Dit was de eerste dag van het nieuwe leven van dit tall ship. In november 2016 werd Santa Maria Manuela gekocht door het bedrijf Recheio, onderdeel van de Jerónimo Martins Group. De SMM heeft nu unieke aanbiedingen voor reizen op zee, evenementen, feesten en sailtraining op de zee.